نویسنده
هیات علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی
چکیده
این مقاله تحلیلی فرهنگی است از اهمیت و کارکردهای نوشتار در علوم انسانی و اجتماعی. در دهه های اخیر میزان کمی و آماری نوشتارهای دانشگاهی بویژه مقالات پژوهشی رشد چشمگیری داشته است، اما از نظر کیفی نوشتار دانشگاهی مناقشه انگیز بوده است. سبک نوشتار دانشگاهی غالب همچنان نوشتار تحصلی و غیرخلاقه است و از نظر سبک و فرم های نوشتار تحولی ایجاد نشده است. همچنین میزان اثربخشی متون دانشگاهی و علمی چال برانگیز شده و به نظر می رسد نوشتار رسانه کارآمدی برای علوم انسانی و اجتماعی در ایران نیست.
هدف این مقاله طرح و تحلیل مسئله شناسانه برخی وجوه مسئله مند نوشتن دانشگاهی با تأکید بر نوشتار در علوم انسانی و اجتماعی دانشگاهی در ایران امروز است. بخش اول این گفتار بحثی مقدماتی درباره تشریح نوشتار دانشگاهی همچون "مسأله فرهنگی" است. در این بخش رویکرد نظری یا چارچوبی را توضیح می دهم که در آن "نوشتار دانشگاهی" را تحلیل کرده ام. بخش دوم این گفتار به تشریح "گسست های معنایی" در نوشتن در ایران معاصر اختصاص دارد. هدف این بخش تشریح تحول معنای نوشتن در ایران معاصر است. بخش سوم و پایانی این گفتار شرحی دقیق تر از مسأله نوشتن دانشگاهی در ایران امروز است.
کلیدواژه‌ها
)