نوع مقاله : پژوهشی
نویسندگان
1 دکتری تخصصی فلسفه تعلیم و تربیت، مدرس دانشگاه فرهنگیان مرکز شهدای مکه، تهران، ایران
2 استادیار پژوهشگاه مطالعات آموزش و پرورش، سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی، تهران، ایران.(نویسنده مسئول)
چکیده
این پژوهش با هدف بررسی تعاملات و روابط عاطفی میان اعضای خانواده در دوران کرونا انجام شده است. جامعه آماری شامل تمامی افراد مبتلا به بیماری کوید 19 در شهر تهران در سال 1400 بود که به دلیل محدودیت در دسترسی به نمونه ها، از طریق روش نمونه گیری در دسترس، تعداد 100 نمونه از افراد مبتلا به بیماری کرونا به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. روش تحقیق از بعد هدف، از نوع کاربردی و از نظر شیوه گردآوری اطلاعات از نوع پیمایشی بود. ابزار اندازه گیری برای سنجش تعاملات و روابط عاطفی، پرسشنامه عملکرد خانواده بر اساس الگوی مک مستر بود. نتایج تحلیل نشان داد؛ میزان تعاملات و روابط عاطفی بین اعضای خانواده و فرد مبتلا، بالاتر از حد متوسط بوده است. همچنین بین میزان تعاملات اعضای خانواده با فرد بیمار و روابط عاطفی میان آنان، ارتباط معناداری وجود دارد. بین مولفه‌های تعاملات خانوادگی مانند حل‌مشکل، نقش‌ها، ارتباط و کنترل رفتار با روابط عاطفی ارتباط معناداری وجود دارد. بین نوع ارتباطات با تعاملات خانوادگی و نوع ارتباطات با روابط‌عاطفی، بین سبک ارتباطات با تعاملات خانوادگی، و سبک ارتباطات با روابط‌عاطفی ارتباط معناداری وجود دارد. بین نحوه ارتباط با تعاملات و روابط عاطفی ارتباط معناداری وجود ندارد. با توجه به یافته های فوق می‌توان نتیجه گرفت خانواده به عنوان اصلی ترین نهاد در جهت تامین و تحقق نیازهای عاطفی باید میزان بالایی از تعاملات و رویکردهای آن را با فرد مبتلا به بیماری کرونا داشته باشند.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
)